بررسی اثر داروی تالیدومید بر فیبروز ریه ناشی از بلئومایسین در مدل حیوانی رات

مقدمه: مطالعات نشان میدهد که فرآیند آنژیوژنز در بیماری فیبروز ریوی دخیل بوده، همراه با تغییرات عروقی در بافتها و سطح سیتوکین میباشد. تالیدومید دارویی است که باعث آسیب وسیع اندوتلیال و تغییر در سطح می گردد. لذا در مطالعه ی حاضر اثر این دارو را در مدل حیوانی فیبروز ریه ی القا شده با بلئومایسین بررسی نمودیم. روش ها: 18 رات مورد مطالعه به سه گروه 6 تایی تقسیم شدند: 1) گروه مداخله: که بلئومایسین داخل تراشه ای و تالیدومید داخل صفاقی دریافت کردند، 2) گروه شاهد مثبت (بلئومایسین) و 3) گروه شاهد منفی (تزریق داخل تراشه ی نرمال سالین). پس از یک ماه، بافت ریه ی آنها جهت بررسی فیبروز به روش اندازه گیری کمی هیدروکسی پرولین و همچنین اندازه گیری رگ زایی با شمارش تعداد عروق زیر میکروسکوپ، خارج گردید. با استفاده از نرم افزار مت لب 6 نیز درصد فضای آلوئولی در لام ها به عنوان اندکس ظرفیت کل ریوی tlc)) تعیین شد. یافته ها: بین گروه های شاهد منفی و مثبت و همچنین گروه مداخله و شاهد منفی، اختلاف معنی داری در مقدار کمی کلاژن وجود داشت، ولی در مقایسه ی گروه های شاهد مثبت و مداخله، تفاوت معنی داری یافت نشد. در میانگین تعداد عروق و درصد فضای آلوئولی در لام های مربوط به 3 گروه تفاوت معنی دار آماری مشاهده نشد. نتیجه گیری: تالیدومید در روند آنژیوژنز و به طبع آن فیبروز ریوی در گروه مداخله اثری نداشته است. علاوه بر این تالیدومید با مکانیسم ناشناخته، باعث درگیری ریوی مشابه پاتولوژی ipf می شود. لذا بررسی های بیشتر و با دوزهای متفاوت و در ترکیب با داروهای دیگر، برای شناخت آثار آنتی آنژیوژنیک آن مفید به نظر می رسد